Sejak penubuhannya, Israel telah berusaha untuk menghapuskan penduduk asli dan membina sebuah negara peneroka di tanah Palestin. Pemimpinnya telah menggunakan pertubuhan antarabangsa dan kuasa Barat yang mencipta mereka untuk melaksanakan objektif penjajah-peneroka mereka.
Dr. Martin Luther King, Jr. menyampaikan “Berapa Lama? Ucapan Tidak Lama” pada 25 Mac 1965, berikutan perarakan hak mengundi bersejarah dari Selma ke Montgomery, Alabama.
Dia memberitahu beribu-ribu orang yang telah berkumpul di tangga Capitol State Alabama bahawa zaman kekejaman kulit putih Selatan semakin berkurangan. Walaupun disampaikan 59 tahun yang lalu, kata-kata Dr. King menyentuh jiwa rakyat Palestin dan penyokong mereka di seluruh dunia yang hari ini membayangkan hari-hari yang semakin berkurangan kekejaman Israel:
“Saya tahu anda bertanya hari ini, ‘Berapa lama masa yang diperlukan?’.…
ia tidak akan lama, kerana kebenaran yang dihancurkan ke bumi akan bangkit semula.
Berapa lama? Tidak lama, kerana tiada pembohongan boleh hidup selamanya.
Berapa lama? Tidak lama, kerana anda akan menuai apa yang anda tabur.
Berapa lama? Tidak lama, kerana arka alam semesta moral adalah panjang,
tetapi ia condong ke arah keadilan.”
Kata-kata Dr King telah membawa makna tambahan apabila Israel memulakan kempen pembunuhan beramai-ramai di Semenanjung Gaza berikutan serangan Palestin pada 7 Oktober. Selama lebih 75 tahun, Israel telah berbohong tentang kelahiran dan matlamatnya di Palestin. Pemberontakan telah menamatkan pembohongan. Komuniti global dapat melihat secara langsung bagaimana rupa projek penjajah-penjajah Israel; projek yang telah dijalankan secara berperingkat dari tahun 1947 hingga sekarang.
Sejarah penting dalam menilai masa kini. Dengan itu, saya berhasrat untuk mengkaji bagaimana organisasi antarabangsa telah mengecewakan rakyat Palestin dan bagaimana mereka telah menghalalkan projek penjajah-penjajah Israel di Palestin. Keputusan Mahkamah Keadilan Antarabangsa (ICJ) dalam kes pembunuhan beramai-ramai terhadap Israel telah terbukti menjadi titik permulaan yang berguna dalam meneliti kegagalan bersejarah itu.
Kegagalan masyarakat dunia dan institusi antarabangsa bermula, bagaimanapun, jauh sebelum keputusan 26 Januari.
Republik Afrika Selatan pada 11 Januari membentangkan kesnya di hadapan ICJ yang menuduh Israel melanggar Konvensyen Genosid PBB 1948 dengan perangnya ke atas Gaza. Mahkamah memutuskan bahawa kes Afrika Selatan mempunyai merit; dan pada pandangan pertama, Israel telah melakukan pembunuhan beramai-ramai di Gaza. Berdasarkan keterangan, Mahkamah memutuskan untuk meneruskan prosiding penuh untuk memberikan keputusan muktamad.
Dalam satu siri ketetapan darurat sementara, Israel diarah "mengambil semua langkah" untuk mengelakkan tindakan pembunuhan beramai-ramai dan membenarkan kemasukan lebih banyak bantuan kemanusiaan. Keputusan sementara itu, bagaimanapun, tidak secara jelas menyuruh Israel menghentikan serangan ketenteraannya atau menarik balik kepungannya ke atas Gaza. Tanpanya, Israel meneruskan serangannya.
Dalam petisyen 84 muka surat yang didokumentasikan dengan baik kepada Mahkamah, Afrika Selatan, bagaimanapun, telah mendedahkan secara terbuka jenayah ngeri Israel terhadap rakyat Palestin.
Semua negara penandatangan Konvensyen Genosid mempunyai kewajipan yang mengikat untuk mengelak daripada terlibat dalam pembunuhan beramai-ramai dan mengambil langkah konkrit untuk mencegahnya. Jika Amerika Syarikat, penaung utama Israel, terus memberikan bantuan kewangan dan ketenteraan, mereka berbuat demikian kerana mengetahui bahawa mereka bersubahat dengan pembunuhan beramai-ramai.
Israel menggunakan bahasa Mahkamah untuk meneruskan tindakan biadabnya. Menurut Pemantau Hak Asasi Manusia Euro-Med, tentera Israel membunuh 373 rakyat Palestin, 345 daripadanya orang awam, dan mencederakan 643 lagi dua hari selepas keputusan ICJ.
Bagi rakyat Palestin, ICJ hanyalah satu lagi contoh badan dunia yang telah mengecewakan mereka. Mereka mempunyai sedikit alasan untuk mempercayai organisasi antarabangsa, kerana kuasa dan institusi Barat yang cuba menghapuskan kewarganegaraan dan negara mereka daripada lembaran sejarah.
Institusi yang diwujudkan untuk mewujudkan keamanan, keselamatan dan keharmonian, seperti Liga Bangsa-Bangsa selepas Perang Dunia Pertama dan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu selepas Perang Dunia Kedua telah melakukan sedikit usaha untuk memajukan perjuangan Palestin dan rakyatnya.
Kuasa Bersekutu yang menang telah melahirkan Liga Bangsa-Bangsa pada tahun 1920. Ia memberikan Britain Mandat untuk Palestin (pihak berkuasa kolonial) pada tahun 1922. Walaupun mandat itu memerlukan tanah yang diamanahkan dibangunkan untuk kepentingan penduduk asli, sebenarnya British telah pun menjanjikan Palestin kepada Zionis di Eropah pada tahun 1917. Janji berbangkit itu disampaikan dalam surat yang ditulis dengan samar-samar yang ditulis oleh setiausaha luar Britain, James A. Balfour, yang dikenali sebagai Deklarasi Balfour.
Sebelum diterbitkan, surat Balfour telah diserahkan dan diluluskan oleh Presiden A.S. Woodrow Wilson; dan pada awal 1918, ia telah disahkan secara terbuka oleh kerajaan Perancis dan Itali. Seperti yang dapat kita lihat hari ini, ia telah menjadi salah satu kesilapan terbesar dalam sejarah empayar Bersekutu.
Rakyat Palestin tidak akan lebih baik pada tahun 1945 di bawah pengganti Liga, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu. Salah satu usaha terawalnya adalah untuk menggerakkan pengesahan entiti asing Eropah di Palestin.
Perhimpunan Agung PBB, pada September 1947, menubuhkan Jawatankuasa Khas Palestin (UNSCOP) untuk mencari penyelesaian kepada "masalah" Palestin. selepas Britain mengumumkan keputusannya untuk membatalkan mandatnya. Jawatankuasa itu mencadangkan agar Palestin dibahagikan kepada dua negara bebas yang berkaitan ekonomi, satu Arab dan satu Yahudi, dengan al-Quds (Jerusalem) ditadbir oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu.
Perlu diingatkan bahawa tiada wakil Arab dimasukkan ke dalam Jawatankuasa; pengecualian yang jelas memihak kepada minoriti Yahudi.
Walaupun rakyat Palestin terdiri daripada dua pertiga daripada penduduk dan memiliki sebahagian besar tanah (pada 1947-48, orang Yahudi hanya memiliki 6 peratus tanah); menakjubkan UNSCOP mengesyorkan bahawa 56 peratus daripada jumlah tanah diperuntukkan kepada negara Yahudi dan hanya 42 peratus kepada negara Palestin.
Negara Yahudi juga akan mempunyai akses tunggal kepada bekalan air penting Laut Galilea dan Laut Merah yang penting dari segi ekonomi (kira-kira dua pertiga daripada pantai Palestin), manakala negara Palestin akan kehilangan pelabuhan laut dan tanah pertanian utama.
Akhirnya, pada 29 November 1947, selepas melobi sengit oleh Washington dan lobi Zionis, Perhimpunan Agung menerima pakai Resolusi 181, mengesyorkan pembahagian Palestin—menghalalkan lagi penjajahan-penjajah Zionis.
Perlu ditekankan bahawa Perhimpunan Agung PBB tidak mempunyai kuasa untuk membahagikan Palestin. Menurut Piagam PBB 1945, hanya Majlis Keselamatan yang mempunyai kuasa untuk meluluskan resolusi yang mengikat di sisi undang-undang. Resolusi 181 tidak pernah dipertimbangkan atau diluluskan oleh Majlis. Oleh itu, penciptaan negara Israel adalah haram.
Tidak lama selepas Israel membaptiskan dirinya sebagai sebuah negara pada 14 Mei 1948, tentera Lubnan, Syria, Iraq dan Mesir mengisytiharkan perang ke atasnya.
Menjelang akhir perang pada tahun 1949, Israel telah berkembang untuk merangkumi 78 peratus daripada Palestin bersejarah, termasuk sebahagian besar al-Quds. Baki 22 peratus jatuh di bawah pentadbiran Mesir (Semenanjung Gaza) dan Jordan (Tebing Barat).
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu mengakui Israel sebagai ahli pada 11 Mei 1949; dengan itu, menghalalkan pengambilalihan 78 peratus Palestin melalui peperangan.
Pada Disember 1948, UNGA menerima pakai Resolusi 194, yang menetapkan hak pulangan untuk semua rakyat Palestin, pengembalian harta dan pampasan, yang segera diabaikan Israel. Sehingga kini, Tel Aviv telah menafikan hak rakyat Palestin untuk pulang ke rumah mereka. Menurut Amnesty International, sejak 1948, lebih 5 juta pelarian Palestin tersebar di seluruh Timur Tengah.
Pada Disember 1948, UNGA menerima pakai Resolusi 194, yang menetapkan hak pulangan untuk semua rakyat Palestin, pengembalian harta dan pampasan, yang segera diabaikan Israel. Sehingga kini, Tel Aviv telah menafikan hak rakyat Palestin untuk pulang ke rumah mereka. Menurut Amnesty International, sejak 1948, lebih 5 juta pelarian Palestin tersebar di seluruh Timur Tengah.
Malah pembunuhan Israel terhadap kakitangan PBB tidak dihukum. Israel, sebagai contoh, tidak pernah menghadapi pendakwaan kerana pembunuhannya pada 17 September 1948 terhadap diplomat Sweden dan Pengantara PBB untuk Palestin, Count Folke Bernadotte. Bernadotte telah dibunuh di Baitulmaqdis oleh pengganas Zionis Lehi (Geng Stern). Yitzhak Shamir, perdana menteri kelapan Israel, adalah salah seorang pemimpin Geng Stern yang merancang dan meluluskan pembunuhannya.
Terbaru, Israel tidak menghadapi sebarang akibat terhadap 152 kakitangan UNRWA yang telah terbunuh di Gaza (sehingga 15 Januari) oleh bom Israel. Menurut Setiausaha Agung PBB Antonio Guterres, ia adalah satu kehilangan nyawa terbesar dalam sejarah organisasi itu.
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu meneruskan serangannya terhadap identiti kebangsaan Palestin apabila ia menerima pakai Resolusi Majlis Keselamatan 242 pada 22 November 1967.
Pada penghujung Perang Arab-Israel (5 Jun hingga 10 Jun 1967), Israel menguasai apa yang tinggal di Palestin: Baitulmaqdis Timur, Tebing Barat dan Semenanjung Gaza. Mereka juga menawan Dataran Tinggi Golan dari Syria dan Semenanjung Sinai dari Mesir.
Penyelesaian Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk mewujudkan "keamanan yang adil dan berkekalan di Timur Tengah" adalah dengan menerima pakai Resolusi 242 yang digubal oleh British. Untuk melaksanakan keamanan, ia memerlukan penggunaan prinsip berikut: 1) pengunduran angkatan tentera Israel dari wilayah diduduki dalam konflik baru-baru ini; 2) pengakuan kedaulatan, keutuhan wilayah dan kemerdekaan politik setiap negeri di kawasan itu; 3) penyelesaian masalah pelarian.
Sekiranya mereka bersetuju dengan resolusi itu, pihak Arab akan memberikan pengiktirafan rasmi kepada negara Yahudi dan merampas sebahagian besar Palestin pada tahun 1948.
Rakyat Palestin tidak mempunyai kerusi di meja ketika PBB membahaskan dan menerima pakai resolusi itu. Walaupun ia menyeru pengiktirafan Israel oleh jirannya—apa yang dikehendaki oleh Amerika Syarikat dan Israel—tidak ada desakan untuk mewujudkan negara Palestin atau pengiktirafan hak mereka untuk menentukan nasib sendiri negara. Apabila disebut, rakyat Palestin dikenal pasti sebagai "masalah pelarian."
Sejak pendudukan Israel di lebih banyak tanah Palestin pada tahun 1967, masyarakat antarabangsa telah gagal untuk menegakkan pelaksanaan resolusi SC 242 dan 338 (menegaskan semula 242), menyeru pengunduran Israel dari wilayah yang diduduki. Tiada apa yang dilakukan bagi pihak Palestin. Resolusi itu hanya menjadi peta jalan daun ara untuk apa yang dipanggil percubaan Washington untuk perdamaian.
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu memainkan peranan penting dalam menghasilkan Israel dan mengekalkannya. Bab V, Perkara 25 Piagam PBB menyatakan bahawa "Ahli-ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu bersetuju untuk menerima dan melaksanakan keputusan Majlis Keselamatan mengikut Piagam ini." Israel telah diberi kebebasan bebas, disebabkan terutamanya oleh perlindungan Amerika dan perlindungan diplomatik, untuk beroperasi di luar konvensyen antarabangsa.
Sejak penubuhannya, Israel telah berusaha untuk menghapuskan penduduk asli dan membina sebuah negara peneroka di tanah Palestin. Pemimpinnya telah menggunakan pertubuhan antarabangsa dan kuasa Barat yang mencipta mereka untuk melaksanakan objektif penjajah-peneroka mereka. Setelah mencapai matlamat mereka, para pemimpin Israel tidak melihat sebab untuk mematuhi peraturan badan antarabangsa yang dengan rela hati membantu dan mengangkut trak di bawah tekanan daripada mereka.
Israel perlahan-lahan kalah dalam pertempuran politik untuk Palestin dalam komuniti global kerana secara terbuka melaksanakan rancangan pembunuhan beramai-ramainya. Masa depan keadilan global telah dikaitkan secara intrinsik dengan Palestin. Persoalannya ialah sama ada Israel—yang terakhir daripada jajahan peneroka—akan dibenarkan untuk meneruskan dasar apartheidnya dan berkelakuan sebagai negara penyangak.
Organisasi dan institusi antarabangsa mempunyai alat pengasingan yang berkuasa dan beberapa akibat yang boleh mereka kenakan ke atas Israel untuk menamatkan projek imperialisnya yang kejam dan tidak stabil. Jika tidak sekarang bila?